‘Het is hier net Jurassic Parc’
4 augustus 2009 om 00:00 Nieuws,,Ik ben drie weken in Costa Rica geweest, waarvan twee weken bij het project. Ik heb daar ongeveer tweeënhalf jaar gelden iets over gezien op televisie. Dat sprak me toen aan. Ik weet niet waarom, ik heb sindsdien iets met schildpadden. Ik zou daar vorig jaar al gaan helpen, maar toen waren er veel overstromingen. Het water stond tot aan de daken van de huizen, mensen van de organisatie konden mij toen niet ophalen en moest ik mijn vakantieplannen omgooien”, vertelt Fakkeldij, in het dagelijks leven coördinator sportbureau bij de gemeente Leusden. ,,Ik heb toen wel veel gezien van Costa Rica, een prachtig land, maar geen schildpadden.”
door Christine Schut
Zelf geregeld
Fakkeldij gaf niet zomaar op. ,,Het bleef kriebelen. Vorig jaar was de bemiddeling gegaan via SIW in Utrecht, dit jaar heb ik het zelf geregeld. Ik heb per mail contact gehouden met de projectleider in Costa Rica en heb toen in alleen een vliegticket geboekt en mijn koffer gepakt en ben op pad gegaan.” Ditmaal komt Marion wel aan bij de schildpadden.
,,We woonden met zijn zessen in een huisje met mensen uit alle uithoeken van de wereld. We moesten meehelpen bij het verzamelen en herbegraven van schildpadeieren en het uitzetten van de pasgeboren dieren. Het was zwaar werk. ‘s Nachts moesten we patrouilleren langs het strand om schildpadden te zoeken. Vier uur in het pikkedonker zonder zaklamp omdat dat de dieren zou afschrikken. Ik zag zelf niet zoveel, want ik ben een beetje nachtblind, ik was al blij als ik de gids kon volgen. De gidsen hebben erg goede ogen, die zijn er ook aan gewend. De eerst nacht zag ik al vrij snel zo’n grote jongen van 1 meter 80 die bezig was een gat te graven op het strand om daarin haar eieren te leggen. Ik heb ook wel schildpadden geholpen een gat te graven. Vervolgens werden de eieren gelegd, ongeveer negentig pingpongballen. We hielden een zak onder de schildpad om de eieren te verzamelen. Die namen we mee terug naar ons kamp”, vervolgt Fakkeldij haar verhaal.
De natuurbeschermers zijn overigens niet de enigen die de eieren willen hebben. De belangrijkste reden dat ze proberen de eieren te redden is de aanwezigheid van stropers. Costa Ricanen die de eieren, soms met schildpad en al, stelen. ,,De grote leatherbacks eten ook kwallen, hun vlees is daardoor giftig voor mensen. Maar de iets kleinere groene schildpadden, nog altijd zo’n 1 meter 50 groot, worden ook wel gestolen om op te eten. Degene die een schildpad op het strand als eerste ziet, mag de eieren hebben. Dat is een stilzwijgende afspraak.”
Fakkeldij vervolgt: ,,In ons kamp werden de eieren weer ingegraven. Na een dag of 40/50 kwamen ze uit. Dan kropen er ineens tientallen kleine schildpadjes rond. Die werden verzameld om zo snel mogelijk te worden uitgezet. Daarvoor moesten we ook weer ver langs het strand lopen omdat voor de kust van het kamp de haaien al op de loer lagen. Bovendien komen schildpadden altijd terug naar het strand waar ze uit het ei zijn gekomen.”
De omstandigheden in het kamp waar de vrijwilligers verbleven, waren soms moeilijk. ,,Normaal zijn er 24 vrijwilligers, nu waren we met zijn veertienen, dus we moesten hard werken en soms dubbele shifts draaien. Voor de rust hoef je er niet naartoe. De huisvesting was eenvoudig, zonder elektriciteit en warm water. We sliepen in stapelbedden. Ik heb daar ook Spaanse les gevolgd die werd gegeven door de projectleider.”
Volgend jaar
Fakkeldij weet nog niet wat ze volgend jaar in haar vakantie gaat doen. ,,Ik ben nu in totaal acht weken in Costa Rica geweest. Dit jaar kwam ik een stel Canadese backpackers tegen dat was beroofd door twee mannen met pistolen. Toen besloot ik dat het hier mooi is geweest. Wat volgend jaar betreft, ben ik nog helemaal blanco. Ik wil wel verder met mijn Spaanse les. Misschien dat ik nog een keer Engelse les wil gaan geven op een school in Peru.”
