Uit handen

SCHERPENZEEL Met het vaststellen van een zienswijze heeft de raad afscheid genomen van een dossier dat de lokale politiek al bijna twee jaar intensief bezighoudt: zelfstandigheid of herindeling. Het was volgens ‘uitvaartleider’ Eppie Klein een ‘waardig afscheid’ en de burgervader bedankte dan ook alle fracties voor hun toespraken waarin zij, elk op eigen wijze, herinneringen ophaalden aan de moeilijke periode die nu achter hen ligt. Hij constateerde dat debat af en toe bijzonder was hard geweest, maar dit mocht volgens hem in een proces waarin inhoud en emotie elkaar raken.

Zoals wel vaker bij uitvaarten het geval is, krijgt de geschiedenis wat zachtere contouren. Aan de finishlijn plegen verhitte debatten, bittere verwijten en overslaande stemmen ineens een beetje triviaal te worden. Dat meende ik in elk geval te proeven in de bijdragen van Willem Schuur. Wellicht speelt bij de Pro-leider mee dat hij – vanwege zijn aanstaande verhuizing naar Renswoude - in de raadszaal ook al op weg naar de uitgang is, maar vooral bij hem leek de emotie van het verleden te hebben plaatsgemaakt voor berusting. ,,Dit is de laatste keer dat wij als raad hierover spreken; hierna geven we het herindelingsontwerp voorgoed uit onze handen en is het aan hogere overheden om hierover te oordelen’’ hield hij zijn mederaadsleden voor. Van enige vrees voor de ‘dag des oordeels’ was bij Schuur geen sprake. Hij liet weten het volste vertrouwen te hebben dat dit herindelingsontwerp noch aan de poort van Provinciale Staten, noch door de weegschalen van de Raad van State, de minister of de Tweede en Eerste Kamer, te licht zal worden bevonden en derhalve overgeleverd aan het eeuwig vuur.

Iets dat volgens Henk Brons trouwens wel zou moeten. De GBS-voorman stond in zijn bijdrage nogmaals uitvoerig stil bij de vele misstappen van een allesbehalve vrome provincie. Hij benadrukte dat GS in het achterliggende proces bepaald niet het ‘rechte pad’ heeft bewandeld. Wat hem betreft, is er dan ook geen bazuingeschal voor dit herindelingsontwerp en is vernietiging de enige denkbare straf voor de zonde om een in zijn ogen gezond draaiende gemeente, in een onzeker avontuur van een gedwongen fusie met de buurgemeente te rommelen.

Oppositie en coalitie leken elkaar rond de zienswijze, o wonder, toch nog heel even te vinden in een gedeelde zorg over de haalbaarheid van belangrijke punten in het ontwerp zoals voorzieningen, dienstverlening en zeggenschap in een nieuwe gemeente. Die zorgen waren bij de oppositie echter weer niet zó groot, dat zij een motie van GBS wilden steunen waarin werd aangedrongen op waarborgen en garanties. De geest van de motie sprak hen wel aan, maar met de letter belijden ging hen toch te ver. Er moest wisselgeld blijven en vertrouwen zijn dat de provincie en Barneveld het goede zullen doen voor Scherpenzeel.

En zo werd, met een laatste groet van nog twee ‘acht-vijfjes’ voor de zienswijze en de motie, de toekomst van Scherpenzeel toevertrouwd aan de wijsheid van hogere machten. Daarna vond de burgemeester het tijd voor koffie. Doodzonde dat ik geen plakje cake in huis had.

Margreet Hendriks