‘Werk voor de politie: vaak is het spannend waar je terecht komt’

WOUDENBERG/SCHERPENZEEL Kees van Asselt (39) is getrouwd met Anouk en samen hebben ze drie kinderen. In zijn columns neemt hij de lezers mee in zijn werk als begrafenisondernemer. Meer info op kvanasselt.nl of via 06-15451130. Begrafenisondernemer. Kees van Asselt is werkzaam in Midden-Nederland.

,,Wij werkten ook voor de politie. Dat hield in als er iemand verongelukt was, dat wij diegene ophaalden en de overledene naar een ziekenhuis brachten. Dat deden we ook bij een zelfdoding. Als er iemand vermoord was, dan brachten wij die vaak onder begeleiding van politie en recherche naar het NFI (Nederlands Forensisch Instituut). Daar werd dan onderzoek gedaan. Als wij gebeld werden, wisten we niet altijd waar we terecht zouden komen. Soms in een café of een afgelegen parkeergarage. 

Een keer hebben wij iemand moeten ophalen die inderdaad bij een parkeergarage lag. En dat was een crimineel. Ook de ME (Mobiele Eenheid) was erbij, dus dat zegt genoeg over zo’n zaak. Nadat wij de overledene op een brancard gelegd hadden, moesten we de overledene in een ME-busje neerleggen met de deur op slot. De familie werd door de politie opgehaald, en toen mochten zij kijken of het inderdaad hun familielid was. Zo was het toch vaak spannend waar je terecht kwam. 

Wat ik ook nooit zal vergeten, is dat ik op 6 mei 2002 gebeld werd door mijn collega dat Pim Fortuyn was neergeschoten bij het Mediapark in Hilversum. Er was toen nog niet bekend of hij nog leefde. Na een aantal minuten werd ik gebeld door de meldkamer dat hij inderdaad was overleden. Wij gingen daarheen en hadden de radio aan staan om van alles op de hoogte te blijven. Op het nieuws wist men nog niet dat hij overleden was, terwijl wij al onderweg waren. Toen wij aankwamen in Hilversum zag het zwart van de mensen rond het Mediapark. Wij konden er niet zo doorheen komen. Na een poosje kwam er een motoragent die ons voorging het park op. Overal was pers aanwezig. 

Toen wij Pim Fortuyn op de brancard gelegd hadden, wilde de politie dat wij via de achteruitgang weg zouden gaan, zodat de pers ons niet gelijk kon volgen. Wij zijn naar Den Haag gereden (NFI), onder begeleiding van de politie en een helikopter. Eenmaal bij de afslag Den Haag gekomen, was het schemerig, je zag overal zwaailampen van politieauto’s. Alles werd afgezet, zodat wij door konden rijden. Aangekomen bij het NFI, stond daar toch de pers al. Wij hebben ruim drie uur moeten wachten voor het onderzoek. 

Nadat het onderzoek klaar was, zijn wij met Pim Fortuyn naar een rouwcentrum gegaan, deze keer onder begeleiding van alleen motoren. Ook toen werd alles afgezet. Via trambanen zijn wij naar het rouwcentrum gereden. Al met al was dat een bijzondere ervaring. 

Soms hadden wij als collega’s een discussie, omdat er over bepaalde dingen anders werd gedacht. Als iemand zichzelf van het leven beroofd had, zei ik dat ik het heel erg vond voor degene die dat gedaan had. Dan werd meestal door m’n collega gezegd: ‘Hij of zij doet het toch zelf.’ Terwijl iemand niet zomaar zo’n beslissing neemt. Er gaat heel wat aan vooraf. Wij weten niet wat er in het hoofd van die mensen omgaat. Iedereen moet er voor bewaard worden om de hand aan zichzelf te slaan.

In dit werk zie je dat er enorm veel verdriet is, maar ook veel pijn achter voordeuren. Ieder hart heeft z’n smart en elk huis heeft z’n kruis.’’